Już od pierwszych minut Hakimi, grający na pozycji lewego obrońcy (!), rozbijał prawe skrzydło Atlético. Nie tylko kontrolował pole gry w defensywie, ale także regularnie rzucał się do ataku, wykorzystując swoją szybkość i precyzyjne podania. Stworzyło to dodatkowe problemy dla przeciwnika, gdyż jego ruchy zmuszały obrońców Atlético do ciągłej czujności. Pomimo obowiązków defensywnych Hakimi wykazał się doskonałym zrozumieniem gry, łącząc swój potencjał ofensywny z niezbędnymi umiejętnościami defensywnymi. Jego interakcja z napastnikami i pomocnikami drużyny stwarzała nowe okazje do zdobywania bramek. Często współpracował z kolegami z drużyny, stosując krótkie podania i zmiany, co pozwalało Interowi kontrolować piłkę i decydować o przebiegu gry.
Agresywny styl gry Hakimiego miał również wpływ na walkę w środku pola. Gdy wyszedł do przodu, pozwolił swojej drużynie stworzyć przewagę liczebną, co zmusiło Atlético do zmiany taktyki. W odpowiedzi na zagrożenie z flanki, przeciwnik zmuszony był wyznaczyć dodatkowe siły, aby je powstrzymać, otwierając tym samym przestrzeń dla innych graczy Interu. Ponadto Hakimi nie bał się walki, co podkreślało jego pewność siebie i dobrą kondycję fizyczną. Wykorzystywał swoją szybkość, aby szybko wracać i pomagać drużynie w defensywie, co czyni go wszechstronnym obrońcą, który może grać zarówno w ataku, jak i w obronie.
Oprócz Hakimiego, inni piłkarze Interu również pokazali wysoki poziom gry. Pomocnicy aktywnie wspierali atak, stwarzając Hakimiemu dodatkowe opcje na skrzydle. Dzięki skoordynowanym działaniom drużyna miała kontrolę nad piłką i przełamała defensywne szyki Atlético. Ważnym aspektem gry był wysoki pressing, który pozwalał Interowi szybko odzyskiwać piłkę po jej stracie i nie pozwalał przeciwnikowi na rozwijanie ataków. Z każdym kolejnym podaniem wzdłuż skrzydła Hakimi nabierał pewności siebie.
Jego pewne dryblingi i precyzyjne podania otwierały nowe możliwości ataku, co doprowadziło do niejednej niebezpiecznej sytuacji w bramce Atlético. Przeciwnikom nie udało się znaleźć skutecznego sposobu na ograniczenie jego działań, co wywarło znaczną presję na obronę przeciwnika. Hakimi był w doskonałej kondycji fizycznej i wykazał się dużą wytrzymałością, co pozwoliło mu aktywnie uczestniczyć w grze przez cały mecz. Przyczyniło się to nie tylko do jego indywidualnych sukcesów, ale miało również pozytywny wpływ na grę zespołową. Nie można przecenić jego wkładu w grę ofensywną drużyny. Stał się jednym z kluczowych graczy tego meczu. Dzięki temu Hakimi nie tylko wywiązał się ze swoich bezpośrednich obowiązków, ale także wniósł znaczący wkład w ogólną wydajność zespołu.
Hakimi został pierwszym obrońcą, który zaliczył trzy asysty w jednym meczu Ligi Mistrzów od 3 roku! Ta niesamowita liczba nie tylko podkreśla jego potencjał ofensywny, ale również pokazuje, jak bardzo zmieniły się współczesne wymagania stawiane obrońcom. We współczesnym futbolu zawodnicy na tej pozycji muszą nie tylko skutecznie grać w obronie, ale także aktywnie uczestniczyć w atakach, stwarzając okazje swoim kolegom z drużyny. Znaczenia takiego osiągnięcia nie można przecenić. Hakimi pokazał, że obrońca może być kluczową postacią na boisku, wpływając na przebieg gry i grę zespołu.
Jego trzy asysty to nie tylko efekt indywidualnego talentu, ale także doskonałej współpracy z napastnikami i pomocnikami. Znalazł odpowiednie pozycje do ataku i precyzyjnie podawał piłkę swoim kolegom z drużyny, co stwarzało niebezpieczne sytuacje w pobliżu bramki przeciwnika. Ten mecz był kamieniem milowym nie tylko dla Hakimiego, ale dla całej drużyny. Jego wkład w grę zainspirował kolegów z drużyny, a Inter wykazał się doskonałą współpracą. Należy zauważyć, że takie występy czynią zawodnika nie tylko gwiazdą meczu, ale także prawdziwym liderem na boisku. Hakimi pokazał swoją grą, że nawet obrońca może stać się prawdziwym kreatorem gry w ataku, co czyni go wyjątkowym na swój sposób.
Na tym poziomie gry obrońca musi być w doskonałej kondycji fizycznej i mieć dobre rozeznanie w taktyce. Hakimi był w ciągłym ruchu, sprawnie przemieszczał się skrzydłem i zdobywał przewagę liczebną. Wykazywał się również wysokim poziomem inteligencji gry, potrafił odczytywać ruchy przeciwników i przewidywać ich ruchy. Pozwalało mu to nie tylko na skuteczną obronę, ale także na czynny udział w atakach. Nic więc dziwnego, że po takim meczu Hakimi stał się tematem dyskusji nie tylko wśród kibiców, ale także w kręgach ekspertów. Wielu zaczęło porównywać go do wielkich obrońców z przeszłości, którzy również znani byli ze swojego wkładu w atak. Jego gra stała się wzorem dla młodych piłkarzy, którzy chcą się rozwijać w nowoczesnej piłce nożnej.
Ważnym aspektem jego sukcesu jest jego zdolność do pracy. Hakimi ciężko trenuje, aby utrzymać swoją kondycję fizyczną i umiejętności techniczne na wysokim poziomie. Rozumie, że w piłce nożnej panuje zacięta rywalizacja i każdy mecz jest okazją do zaprezentowania swoich umiejętności. Takie podejście do treningu i gry pozwala mu na ciągły rozwój i osiąganie nowych szczytów. Po tym meczu zainteresowanie Hakimim tylko wzrosło. Zaczęli się nim interesować nie tylko skauci, ale i kluby poszukujące u obrońców takich wyjątkowych cech. Jego umiejętności zdobywania bramek i asystowania otwierają przed drużyną nowe horyzonty i wiele klubów jest gotowych rozważyć zakontraktowanie tak utalentowanego zawodnika.
Po meczu nazwano go „rakietą na skrzydle”, otrzymał najwyższą ocenę od wszystkich publikacji sportowych, a UEFA umieściła go w Drużynie Tygodnia Ligi Mistrzów. To nie tylko uznanie, ale znak, że Hakimi stał się jednym z najciekawszych zawodników turnieju. Jego dynamiczna gra i umiejętność znajdowania partnerów do ataku przyciągnęły uwagę nie tylko kibiców, ale i ekspertów, którzy podkreślili jego wkład w sukcesy drużyny. Ciągłe przełamywanie linii bocznej i precyzyjne podania stały się jego znakiem rozpoznawczym. Każde jego podanie wywoływało radość na trybunach i strach wśród obrońców drużyny przeciwnej. Hakimi wykorzystał swoją szybkość i technikę, by wyprzedzić przeciwników i stworzyć przestrzeń atakującym. Jego umiejętność współpracy z ofensywnymi graczami stała się kluczowym czynnikiem ofensywnej strategii Interu.
Ważnym aspektem jego gry jest również elastyczność taktyczna. Hakimi może zmieniać pozycje w zależności od sytuacji na boisku, co czyni go wszechstronnym zawodnikiem. Potrafi zarówno wspierać atak, jak i wracać do walki, by odeprzeć kontrataki przeciwnika. Ta cecha jest niezwykle ceniona we współczesnej piłce nożnej, w której każdy szczegół może odegrać decydującą rolę. Po meczu wielu ekspertów zaczęło porównywać Hakimiego do legendarnych obrońców, którzy słyną również ze swojego potencjału ofensywnego. Zwrócili uwagę, że w ostatnich latach piłka nożna stała się coraz bardziej ofensywna i obrońcy muszą dostosować się do tych zmian. Hakimi był świetnym przykładem tej tendencji, udowadniając, że obrońcy mogą być nie tylko niezawodni w obronie, ale i niebezpieczni w ataku.
