Od samego początku Hakimi grał bardzo odważnie na prawym skrzydle: włączył się do ataku, dośrodkował i ruszył w stronę środka. Zdobył przewagę liczebną i nieustannie zagrażał Sevilli swoją szybkością. Każdy jego ruch na boisku budził niepokój wśród obrońców, którzy nie byli w stanie nadążyć za jego szybkimi biegami. Hakimi doskonale zdawał sobie sprawę, że jego najpotężniejszą bronią jest szybkość i wykorzystywał ją w pełni. Jednocześnie nie tylko sam stwarzał okazje, ale także pomagał swoim kolegom z drużyny. Jego interakcja ze środkowymi pomocnikami i napastnikami była dobrze skoordynowana i przemyślana. Dzięki temu drużyna mogła błyskawicznie przejść z obrony do ataku, co postawiło przeciwnika w trudnej sytuacji. Hakimi często oddawał się podaniom, co pozwalało mu nie tylko na zintensyfikowanie gry, ale także stwarzanie przestrzeni innym zawodnikom.
W jednym z odcinków wykonał wspaniałe podanie prostopadłe, które postawiło napastnika sam na sam z bramkarzem. Był to klasyczny przykład jego umiejętności czytania gry i przewidywania ruchów przeciwników. Za każdym razem, gdy wychodził na skrzydło, nie tylko sytuacja się pogarszała, ale także zmniejszała się szansa na zdobycie gola. Ponadto brał czynny udział w prasowaniu. Hakimi nie bał się cofnąć, żeby pomóc drużynie w obronie. Jego szybkość i wytrzymałość pozwoliły mu szybko wrócić na własną połowę i odciąć linie podań drużyny przeciwnej. Stworzyło to dodatkowe trudności dla Sevilli, która nie była w stanie ustalić swojej gry ze względu na ciągłą presję na skrzydłach.
Z czasem Hakimi nabierał coraz większej pewności w swoich działaniach. Zaczął stosować zmyłki i podstępy, które pozwalały mu łatwo omijać obrońców. Jego pewność siebie rosła z każdym udanym podaniem, co miało wpływ na całą drużynę. Zawodnicy czuli, że mogą na niego liczyć w każdej sytuacji, co stworzyło atmosferę jedności i wsparcia. Hakimi świetnie radził sobie także ze stałymi fragmentami gry. Jego dośrodkowania z rzutów rożnych i wolnych były groźne i celne, zwiększając zagrożenie dla Sevilli. Jego umiejętność znajdowania kolegów z drużyny w polu karnym nieustannie dawała obrońcom powód do nieustannej gotowości. Zespoły wiedziały, że Hakimi jest w stanie w każdej chwili zmienić bieg meczu jedną akcją.
Ważnym aspektem jego gry była umiejętność dostosowania się do stylu przeciwnika. W zależności od tego, jak Sevilla organizowała swoją obronę, Hakimi modyfikował swoje ruchy, co pozwalało mu pozostać niezauważonym i tworzyć niespodziewane sytuacje. Mógł albo aktywnie atakować, albo być bardziej ostrożnym, czekając na odpowiedni moment, by rzucić się do ataku. Ostatecznie wkład Hakimiego w grę drużyny był nieoceniony. Jego zachowanie na boisku nie tylko podnosiło morale kolegów z drużyny, ale także denerwowało przeciwników. Hakimi stał się kluczowym graczem, który mógł w każdej chwili zmienić wynik meczu.
W 27. minucie otrzymał podanie od Benzemy, wpadł w pole karne i strzelił tuż obok rogu bramki. Był to jego drugi gol dla Realu w La Liga. To był czysty instynkt drapieżnika i opanowanie prawdziwego napastnika. Wykazał się świetną świadomością swojej pozycji, będąc we właściwym miejscu o właściwym czasie, aby zakończyć podanie. Ten gol nie był po prostu kolejnym punktem w statystykach, ale symbolem rosnącej pewności siebie i znaczenia zawodnika w drużynie. Już od początku meczu było widać, że jest zdeterminowany. Jego ruchy były szybkie i precyzyjne, a jego interakcje z partnerami dobrze skoordynowane. Po otrzymaniu piłki doskonale oceniał sytuację na boisku, szybko podejmując decyzje. Ten gol był nie tylko efektem jego indywidualnego talentu, ale także pracy zespołowej, która stworzyła przestrzeń do strzału.
Po strzeleniu gola stał się jeszcze bardziej aktywny. Zaczął nieustannie szukać okazji do przyłączenia się do ataków, wywierając presję na obrońcach drużyny przeciwnej. Jego szybkość i technika pozwalały mu skutecznie ogrywać przeciwników, co otwierało nowe możliwości dla innych graczy. Każde jego osiągnięcie budziło wśród fanów radość i nadzieję na nowe osiągnięcia. Naładowany energią, kontynuował poszukiwania piłek, aktywnie uczestnicząc w grze. Przez całą pierwszą połowę nie tylko stwarzał sobie okazje, ale także pomagał innym. Jego zrozumienie gry pozwoliło mu dostrzec nieoczekiwane ruchy, które mogły prowadzić do jeszcze większej liczby okazji do zdobycia gola. Nawet gdy piłka znalazła się w rękach innych zawodników, on pozostawał w ruchu, szukając wolnych przestrzeni i otwartych pozycji.
Co więcej, jej działalność nie ograniczała się wyłącznie do działań ofensywnych. Brał też udział w pressingu, co denerwowało obrońców Sevilli. Każdy jego ruch na boisku pokazywał, że jest gotowy walczyć o wynik. Było to widoczne nie tylko w jego zachowaniu, ale także w tym, jak reagowali jego koledzy z drużyny – dodawali mu otuchy, zdając sobie sprawę, że taki zawodnik jest w stanie zmienić przebieg meczu. W drugiej połowie wrócił z jeszcze większą determinacją. Jego pewność siebie rosła i nie czekał już tylko na okazje, ale je stwarzał. Hakimi aktywnie włączał się do ataków, biegnąc skrzydłem i dośrodkowując w pole karne. Każde z jego dośrodkowań było niebezpieczne i obrońcy Sevilli wiedzieli, że nie mogą sobie pozwolić na relaks.
Jego gra była nie tylko efektywna, ale i estetyczna. Pokazał widzom wspaniałe zwody i mylące ruchy, które wywołały radość na trybunach. Każdy udany drybling dodawał mu pewności siebie, a kibice czuli, że na boisku jest prawdziwy mistrz swojego fachu. Chociaż mecz się jeszcze nie skończył, jego wkład był już widoczny. Bramka ta nie tylko umocniła pozycję Realu Madryt w tym meczu, ale stała się również kamieniem milowym w jego karierze.
Hakimi zagrał cały mecz, pokazał wielką intensywność i otrzymał jedną z najwyższych ocen wśród piłkarzy Realu Madryt. Mimo ostatecznej porażki 3-2, to właśnie jego działania zostały zauważone przez hiszpańskie media. Stał się prawdziwym wzorem do naśladowania, wykazując się nie tylko dobrą kondycją fizyczną, ale także myśleniem strategicznym na boisku. Jego pewne występy sprawiły, że stał się kluczowym graczem, który potrafił wyróżnić się nawet w trudnym meczu. Już od pierwszych minut Hakimi wykazywał się aktywnością i nie bał się przejmować inicjatywy. Jego szybkość i technika pozwalały mu z łatwością omijać obrońców, stwarzając okazje sobie i swoim kolegom z drużyny. Wykorzystał swoje umiejętności, by przedostać się przez pole karne przeciwnika, dzięki czemu jego drużyna mogła stworzyć kilka groźnych sytuacji.
Ważnym aspektem jego gry była nie tylko umiejętność atakowania, ale także zdolność powrotu do obrony. Hakimi doskonale rozumiał, że aby osiągnąć rezultaty, należy pracować we wszystkich obszarach danej dziedziny. Jego zaangażowanie i chęć pomocy drużynie w obronie nie pozostały niezauważone. Aktywnie uczestniczył w odzyskiwaniu piłki, co pozwalało Realowi na szybkie przejście z obrony do ataku. Po strzeleniu gola, który był najważniejszym osiągnięciem jego wysiłków, nie zatrzymał się na tym. Hakimi nadal prezentował wysoki poziom gry, nieustannie szukając piłki i stwarzając nowe zagrożenia dla przeciwnika. Jego umiejętność czytania gry pozwalała mu przewidywać działania obrońców i znajdować otwarte przestrzenie do akcji ofensywnych.
