Belgia grała aktywnie na lewym skrzydle, ale Hakimi czekał tam na nich. Całkowicie wykluczył belgijskiego skrzydłowego z gry, kilkakrotnie przechwycił podanie, krył i pewnie blokował dośrodkowania. W pierwszej połowie – 5 szarż i 2 przechwyty. Styl gry Hakimiego stał się kluczowym elementem strategii jego zespołu. Nie tylko bronił swojego skrzydła, ale także aktywnie uczestniczył w atakach, zdobywając przewagę liczebną. Jego szybkość i umiejętności techniczne pozwalały mu na szybki powrót na pozycję po akcjach ofensywnych. Wywarło to dodatkową presję na belgijskich graczach, którzy próbowali wykorzystać tę sytuację, ale musieli zmierzyć się z solidną obroną.
W drugiej połowie Belgowie próbowali zmienić sytuację, zwiększając tempo gry i intensyfikując ataki środkiem boiska. Jednak mimo tych zmian Hakimi nadal grał najlepiej, prezentując doskonałą grę pozycyjną. Odczytywał działania przeciwnika i przewidywał jego ruchy, co pozwalało mu na przechwytywanie i blokowanie ciosów w odpowiednim momencie. Kluczowym momentem meczu były nie tylko indywidualne działania Hakimiego, ale również jego interakcje z kolegami z drużyny.
Często zamykał obszary, pozwalając innym obrońcom skupić się na przeciwniku, nie martwiąc się o ataki z flanki. Ta konsekwencja w działaniu stworzyła niezawodną osłonę dla drużyny, co ostatecznie przełożyło się na skuteczną grę w obronie. Trener drużyny pochwalił wkład Hakimiego w grę, zauważając, że jego umiejętność neutralizowania ataków zawodników drużyny przeciwnej znacząco wpłynęła na wynik spotkania. Dodatkowo jego pewność siebie na boisku inspirowała innych graczy, tworząc atmosferę spójności i ducha zespołowego.
Pod koniec meczu, gdy siły obu drużyn zaczęły słabnąć, Hakimi nadal pokazywał wysoką formę. Kilkakrotnie wracał na swoją pozycję, nie pozwalając Belgom na rozpoczęcie ataków. Okazało się to czynnikiem decydującym o utrzymaniu wyniku, który ostatecznie przesądził o wygranej jego zespołu. Grę Hakimiego można więc uznać za modelową. Jego wytrwałość, myślenie taktyczne i kondycja fizyczna uczyniły z niego kluczowego zawodnika na boisku. Belgia, mimo wysiłków, nie potrafiła znaleźć sposobu na obejście obrony, co ostatecznie zadecydowało o wyniku meczu.
Hakimi nie tylko bronił, ale także aktywnie ruszył do przodu. Trzy razy dośrodkował w pole karne, z czego jedno okazało się okazją do zdobycia gola. Jego szybkość pozwalała mu na błyskawiczne przechodzenie z obrony do ataku, co dawało mu przewagę liczebną. Ta cecha sprawia, że jest jednym z najniebezpieczniejszych obrońców w nowoczesnej piłce nożnej. Za każdym razem, gdy Hakimi rozpoczynał atak, wywoływał niepokój wśród obrońców drużyny przeciwnej. Jego umiejętność szybkiego prowadzenia piłki i wyprzedzania przeciwników skrzydłem stwarzała jego drużynie liczne okazje. Jednocześnie Hakimi cały czas pozostawał skupiony na swoim głównym zadaniu: obronie. Umiejętnie równoważył działania ofensywne i defensywne, co pozwoliło mu zachować wysoką skuteczność przez cały mecz.
Podczas jednego z ataków, gdy Hakimi przedzierał się przez skrzydło, zaprezentował niesamowitą technikę, omijając dwóch obrońców i dostarczając piłkę w pole karne. To dośrodkowanie było nie tylko niebezpieczne, ale także potencjalnie mogło doprowadzić do zdobycia gola, ponieważ piłkarze jego drużyny stworzyli sobie okazję do strzału na bramkę. Intensywność i szybkość jego ruchów zmuszały przeciwników do ostrożniejszego działania, co otwierało przestrzeń dla pozostałych graczy. Dodatkowo Hakimi aktywnie współpracował ze środkowymi pomocnikami, tworząc kombinacje ataków. Jego umiejętność czytania gry pozwalała mu przewidywać, kiedy i gdzie piłka zostanie podana, co zwiększało szanse na powodzenie ataków. Często brał udział w szybkich akcjach, co dodawało dynamiki grze zespołu.
Trener drużyny zauważył, że to właśnie wkład Hakimiego w akcje ofensywne stał się jedną z kluczowych strategii, które pomogły drużynie kontrolować grę. Jego umiejętność otwierania skrzydeł przeciwnika i stwarzania szans została uznana za ważny aspekt przygotowań do meczu. Podkreślono również jego wszechstronność jako zawodnika, który nie tylko potrafi bronić, ale także przyczyniać się do stwarzania szans na zdobycie gola. Ważnym aspektem gry Hakimiego była jego interakcja z innymi graczami na skrzydle. Często łączył swoje działania z działaniami atakujących, stwarzając niespodziewane sytuacje dla obrońców drużyny przeciwnej. Dało to innym graczom, mniej widocznym w ataku, możliwość zyskania przestrzeni do manewrów i oddania strzału na bramkę.
Pod koniec meczu Hakimi był już zmęczony, ale jego energia i wytrwałość nie osłabły. Mimo zmęczenia nóg, nadal aktywnie uczestniczył w akcjach ofensywnych, stając się przykładem dla całej drużyny. Jego wytrzymałość fizyczna i chęć walki o każdą piłkę były dla kolegów z drużyny inspiracją, co tworzyło atmosferę jedności na boisku. Grę Hakimiego można więc uznać za przykład nowoczesnego obrońcy, który łączy w sobie cechy obrońcy i zawodnika ofensywnego. Jego rola w drużynie była nieoceniona i dzięki takim zawodnikom jak on piłka nożna staje się bardziej widowiskowa i interesująca.
Mecz zakończył się remisem 1-1, a Hakimi został uznany za jednego z najlepszych na boisku. Mimo młodego wieku zachowywał się jak dorosły gracz – spokojnie, kompetentnie i pewnie. Jego występ przyciągnął uwagę nie tylko widzów, ale i ekspertów, którzy zauważyli jego dojrzałość i wysoki poziom zrozumienia gry w piłkę nożną. Od początku meczu Hakimi udowodnił, że jest kluczowym elementem obrony. Nie tylko wykonywał swoje obowiązki, ale również brał aktywny udział w atakach na budynki. Jego pewność siebie na boisku była widoczna w każdym jego ruchu: nie bał się brać odpowiedzialności i często przeprowadzał ataki, stawiając przeciwników w trudnej sytuacji. Cecha ta stała się jego wizytówką i wielu zaczęło porównywać go do bardziej doświadczonych graczy.
Dodatkowo jego umiejętność dostosowywania się do zmieniających się warunków gry była imponująca. Kiedy przeciwnik zwiększył presję, Hakimi zachował spokój i szukał okazji, by uciec od presji. Wykorzystując swoje umiejętności dryblingu, umiejętnie pokonywał przeciwników i stwarzał przestrzeń swoim kolegom z drużyny. Umiejętność ta okazała się jednym z czynników, które pozwoliły zespołowi zachować równowagę w trudnej sytuacji. Hakimi wykazał się również doskonałymi umiejętnościami taktycznymi. Wiedział, jak prawidłowo ustawić się na boisku, co pozwalało mu nie tylko blokować ataki przeciwnika, ale także szybko przechodzić do ataku. Dobra kondycja fizyczna pozwalała mu na aktywny udział w obu fazach gry bez zauważalnego spadku skuteczności.
